Ehrlich is opgeleid aan de Kunstgewerbeschule te Wenen (1922-1925) waar zij les had van onder meer Josef Hoffmann. In opdracht van Hoffman was Ehrlich verantwoordelijk voor een deel van de interieurs van het Oostenrijks paviljoen op de Exposition des Arts Décoratifs et Industriels te Parijs in 1925, een van de modernste paviljoens op deze wereldtentoonstelling.
In 1927 werd zij op verzoek van Carel Begeer als ontwerper van tafelzilver naar Nederland gehaald om te werken voor de Zilverfabriek Voorschoten, een dochterbedrijf van de Koninklijke Nederlandsche Edelmetaal Bedrijven, waarvoor zij onder meer geometrische theeserviezen ontwierp met een strakke vormgeving.[1] Dit bedrijf ging in 1960 op in het bedrijf Van Kempen en Begeer.
Na haar komst naar Nederland werd haar werk vlot opgemerkt en gepubliceerd en in datzelfde jaar (1927) ontwierp zij een omslag voor het tijdschrift Wendingen, dat was gewijd aan de Wiener Werkstätte. Ook heeft Ehrlich keramiek ontworpen voor het Maastrichtse bedrijf Regout. Zij onderhield contacten met Hendrik Petrus Berlage, Hendrik Wijdeveld en Jan Eisenloeffel. Haar vormgeving is geënt op industriële productie.
Tot haar pensionering bleef zij werkzaam voor de Zilverfabriek Voorschoten. Tussen 1928 en 1960 richtte Ehrlich alle tentoonstellingen in waaraan de Zilverfabriek deelnam. Daarnaast ontwierp ze tevens de catalogi, folders, verpakkingsmateriaal en monogrammen voor de fabriek. Na de oorlog maakte zij geen nieuwe ontwerpen voor zilveren objecten meer voor de fabriek.[2] Ehrlich overleed in 1995 te Den Haag.
(Bron: Wikipedia)
Van 13 mei tot 28 augustus 2022 was er een expositie over haar te zien in Museum De Lakenhal in Leiden.
